Stanisław Magot
98 - 400 Wieruszów
ul. Warszawska 113
Zapraszamy do serwisu
To jest element tekstowy. Kliknij ten element dwukrotnie, aby edytować tekst. Możesz też dowolnie zmieniać rozmiar i położenie tego elementu oraz wszelkie parametry wliczając w to tło, obramowanie i wiele innych. Elementom tekstowych możesz też ustawić animację, dzięki czemu, gdy użytkownik strony wyświetli je na ekranie, pokażą się one z wybranym efektem.
Wikingowie
Wikingowie, - nazywani tak od słowa: viking - grabież, wyprawa łupieżcza - w języku staro nordyckim, pierwszy raz wyruszyli na swych długich łodziach w celu grabienia bogatych państw Europy Zachodniej już w VIII wieku. Obrabowali wówczas klasztory na brytyjskich wyspach Lindisfarne i Jona oraz na atlantyckim wybrzeżu dzisiejszej Francji w rejonie ujścia rzeki Loary.
Zamieszkując nieprzyjazne człowiekowi północne tereny Europy, przodkowie dzisiejszych Szwedów, Duńczyków i Norwegów opuszczali swoje siedziby z powodu braku ziemi uprawnej i przeludnienia, poza tym ośmielała ich słabość militarna królestw europejskich nieprzygotowanych do napadów z zaskoczenia.
Celem dalekomorskich wypraw wikingów była przede wszystkim grabież, ale niejednokrotnie oddziały Skandynawów wyruszały swoimi łodziami na długą wędrówkę w poszukiwaniu zarobku, poznawania innych krajów, czy przygód.
Niektórzy z nich zaprzestawali najazdów i osiedlali się na terenach jakiegoś przychylnego im władcy, tak jak grupa pod wodzą Rollana, która w roku 911 za zgodą króla Francji Karola Prostaka osiedliła się w rejonie ujścia Sekwany. Obszar ten nazwano Normandią - inaczej: ziemią ludzi z północy.
Ludzie z północy na swych długich łodziach o małym zanurzeniu mogli pływać także po rzekach, co umożliwiało im docieranie Dnieprem do Morza Czarnego, a Wołgą do Kaspijskiego.
Po drodze siali strach i zniszczenie, ale jednocześnie wywierali pozytywny wpływ na napotykane plemiona i społeczności, które jeszcze niewykrystalizowany swojej państwowości.
Szwedzi, zwani Waregami przemierzając ziemię rosyjskich Słowian, kształtowali organizmy państwowe wielu księstw, a Ruryk, jeden z wodzów Waregów został w 862 r. władcą Nowogrodu, zakładając dynastię, która panowała tam do około 1598 r. i sięgała wpływami pod Kijów i Moskwę.
Także Mieszko I, władca Polan prawdopodobnie był wikingiem. Nie ma na to historycznych dowodów, ale faktem jest, że jego wnuk Konut II Wielki był Duńczykiem i władał w końcu X i na początku XI wieku Anglią.
Obszarami podbojów Dunów i Normanów była zachodnia Europa; aż po Może Śródziemne, a najbardziej atrakcyjne dla wikingów, jako ludzi morza, angielskie wyspy.
W drugiej połowie IX w. duńscy wikingowie zajęli Anglię Wschodnią, a gdy pod koniec wieku zostali z niej wyparci, powrócili większymi siłami sto lat później i podbili Anglię ponownie. Objął wtedy rządy całej Anglii wspomniany Konut II Wielki, a po nim jego dwóch synów: Hardekanut i Harold I.
Wikingowie norwescy z kolei osiedlili się na Szetlandach i Hebrydach. Opanowali też część Irlandii.
W tym też czasie wielu wikingów z całymi swoimi rodzinami podejmowało wyprawy przez Atlantyk, osiedlając się na Wyspach Owczych, Grenlandii, czy Islandii. Około 1000 r. z Grenlandii na swoich długich łodziach grupa śmiałków pod dowództwem Leifa Ericsona dotarła do Północnej Ameryki, gdzie w rejonie Nowej Funlandii założyli osadę Vinland, będąc pierwszymi Europejczykami, którzy odkryli Amerykę.
Chrząśnicy - słowiańscy wikingowie
Goście z północy
Leif Ericson - odkrywca Ameryki
Zdjęcia do tego artykułu są domeny publicznej i zostały pobrane ze stron Wikimedii Commons